Δευτέρα 4 Φεβρουαρίου 2013

ΑΝΑΤΡΟΠΗ του Χρήστου Χατζηγεωργίου


Παρακολουθώντας την εκπομπή ανατροπή  ( θα μου το συγχωρήσετε φίλοι επαναστάτες - ριζοσπάστες - αριστεροί)  δεν μπόρεσα να αντέξω στον σχολιασμό: 
Επιθετική η Ρένα Δούρου ουσιαστικά αρνείται να απαντήσει στα ευρήματα της δημοσκόπησης της gpo όπου η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δεν επιθυμεί εκλογές, θεωρεί πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόσει το μνημόνιο, ότι η κατάσταση της χώρας θα ήταν χειρότερη αν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι η ψαλίδα ανάμεσα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία ανοίγει πολύ υπέρ του Σαμαρά, και ότι το 40 % θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ακραίο κόμμα.....και όμως καμία αυτοκριτική,   ένα 85% θεωρεί ότι το οξύ κλίμα των τελευταίων ημερών το βρίσκει αντίθετο ενώ οι περισσότεροι πιστεύουν ότι την κύρια ευθύνη την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.
 Για άλλη μια φορά όμως φταίνε όλοι οι άλλοι και όχι η αξιωματική αντιπολίτευση με τις συνεχείς στροφές, τα ναι μεν αλλά, τις ακραίες δηλώσεις περί χούντας, νεοναζί υπουργούς, ακροδεξιάς δράκας, καταγγελίας, ακύρωσης,  σχισίματος, επαναδιαπραγμάτευσης του μνημονίου, όχι σε όλα όσα αλλάζουν, ναι σε όλα όσα ζητούν διάφορες κοινωνικές ομάδες, άλλος λόγος στο εξωτερικό και άλλος στο εσωτερικό ( Ο Βαρουφάκης δήλωσε ότι συμφωνεί ΄πλήρως με τον ΣΥΡΙΖΑ εξωτερικού)............με αυτό το ύφος, το ήθος και το λόγο τα ευρήματα είναι αναμενόμενα παρά το αντίθετο που θα περίμενε οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος που θα  ανέμενε με τέτοιου είδους σκληρά μέτρα η αντιπολίτευση να πετάει!..
Από εδώ και πέρα αναφέρομαι σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις..
Ευτυχώς όμως ο κόσμος σιγά σιγά επανεκτιμά τόσο τις κυβερνητικές πολιτικές που σαφώς είναι άδικες και σκληρές όσο και τους λαϊκιστές και ακραίους που δε διστάζουν προς χάριν των πολιτικών τους επιδιώξεων να εκμεταλλευτούν τον πόνο και την αγωνία του κάθε ανθρώπου, να εξάψουν  τυφλό μίσος ταξικό, ρατσιστικό, κοινωνικό...
Δεν μπορείς να δίνεις την εντύπωση ότι χαίρεσαι με την αύξηση της ανεργίας γιατί έτσι δικαιώνεται η πολιτική σου ή γιατί η εξαθλίωση όλο και περισσότερων ανθρώπων στοιχίζει περισσότερους οπαδούς γύρω από το κόμμα σου και το όραμά σου για την επανάσταση, δεν μπορείς να δικαιολογείς αφού πρώτα την καταδικάσεις χλιαρά τη βία που ασκείται, δεν μπορείς να ασκείς κομματική κοινωνική αλληλεγγύη, δεν μπορείς να αρνείσαι τη σημερινή πραγματικότητα και να επαγγέλλεσαι ως μεσίας μια άλλη κοινωνία η οποία όμως θα δημιουργηθεί ξαφνικά όταν αλλάξει η εξουσία...
Είμαστε ένας λαός μέσα σε μία Ευρωπαϊκή Ένωση, μέσα σε ένα συγκεκριμένο διεθνές περιβάλλον σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης και οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουν ότι οι "ξένοι", οι βάρβαροι έχουν βάλει στο μάτι την μικρή Ελλάδα και θέλουν να την αγοράσουν , να την  γονατίσουν, να την κάνουν προτεκτοράτο. Καμία ευθύνη για την κατάστασή μας στον εαυατό μας...
Ακόμη κι αν αληθεύουν όλα αυτά, γιατί όταν οι ξένοι μας δέχτηκαν στην  Ε.Ε. και μας έδιναν απλόχερα οικονομικές ενισχύσεις δεν τις εκμεταλλευτήκαμε προς όφελος της χώρας παρά χαιρόμασταν με το όραμα της σύγκλισης των μισθών και της ευμάρειας, καταναλώναμε και σκορπούσαμε τις κοινοτικές ενισχύσεις αντί να στήσουμε ένα σύγχρονο παραγωγικό και εξωστρεφές οικονομικό μοντέλο; 
Τότε δεν υπήρχε συνομωσία των ξένων; Τότε δεν επιθυμούσαν να αγοράσουν την μικρή Ελλάδα; Γιατί δεν εξαγόρασαν όλες τις ελληνικές τράπεζες και εταιρείες όταν το χρηματιστήριο έπεσε από τις 6000 μονάδες στις 800; τους φαινόταν λέτε ακριβά και δεν είχαν τόσα χρήματα;
 Ας κόψουμε τις ανοησίες για τους ξένους.., κέντρα οικονομικά , πολιτικά, επιχειρηματικά, θρησκευτικά υπήρχαν πάντα και θα υπάρχουν εξυπηρετώντας το καθένα τα συμφέροντά του χωρίς απαραίτητα αυτό να συνιστά συνωμοσία. 
Το τρίλημμα λοιπόν είναι υπαρκτό: Α) αποδέχεσαι ότι κινείσαι μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον και το διαπραγματεύεσαι Β) δεν αποδέχεσαι το διεθνές περιβάλλον και αυτοαπομονόνεσαι δημιουργώντας κάτι σαν τη Β.Κορέα ή μια ρατσιστική δικτατορία, Γ) καταστρέφεις τα πάντα και αφήνεις να γεννηθεί κάτι καινούριο μέσα από τις στάχτες 
Με συγχωράτε φίλοι μου, αλλά μετά από τόσα χρόνια εν ζωή προτιμώ το Α βάζοντας κάθε φορά τις δικές μου κόκκινες γραμμές όταν με παίρνει και όσο με παίρνει...


Χρήστος Χατζηγεωργίου