Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Και τώρα ρε παιδιά, τι κάνουμε, του Χ. Χατζηγεωργίου



Και τώρα τι κάνουμε;
Οι εκλογές έφτασαν και εγώ είμαι ακόμα μπερδεμένος. Μάλλον θα ρίξω μια μούτζα στην κάλπη γιατί δεν με πείθει κανείς. Άλλοι μου λεν ότι αν δεν επαναστατήσουμε δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε. Το σκέφτομαι σοβαρά αλλά κοιτώντας γύρω μου δεν βλέπω και πολλούς διατεθειμένους να βγουν στο βουνό. Άλλοι μου λεν πως διώχνοντας την τρόικα και καταγγέλλοντας τα μνημόνια μπορούμε να ζητήσουμε διαγραφή του χρέους, αναστολή πληρωμών αλλά και να παραμείνουμε στην Ευρώπη διεκδικώντας ένα σχέδιο Μάρσαλ. Καλό κι αυτό, με προβληματίζει αλλά ρίχνοντας μια ματιά στις διαθέσεις των υπόλοιπων Ευρωπαίων έχω την αίσθηση ότι αν τους το προτείνουμε θα μας πάρουν με τις λεμονόκουπες. Άλλοι μου λεν ότι ότι έγινε ως τώρα είναι για τη σωτηρία της πατρίδας και πρέπει να συνεχίσουμε σταθερά στην ίδια πορεία. Τα αποτελέσματα όμως της πολιτικής τους δείχνουν συνεχή επιδείνωση της οικονομίας και μια  κοινωνία διαλυμένη.
Μήπως να πάω για ούζο εκείνη τη μέρα και να τους γράψω όλους στα παλιά μου τα παπούτσια;
Αλλά κι αν πάω και ρίξω ένα άκυρο με το σήμα της αναρχίας ή μια χρυσή αυγή τους κάνω να συγκλονιστούν και να έρθουν στα συγκαλά τους; Αρκεί όμως μια ψήφος διαμαρτυρίας και εν θερμώ επιλογή για να τους ανοίξει  τα μάτια; Μήπως πρέπει η ψήφος μου να δίνει και μια κατεύθυνση για την πορεία που πρέπει να πάρουν τα πράγματα;
Υπάρχει ένας τρίτος δρόμος που θα συνδυάζει κατακραυγή και τιμωρία με μια ορθολογική διέξοδο χωρίς να βάζω σε περιπέτειες τη χώρα και την οικογένειά μου; Μήπως η λύση είναι να στηρίξω προτάσεις που λαμβάνουν υπόψη και τους διεθνείς συσχετισμούς και το δεδομένο ευρωπαϊκό εχθρικό προς το παρόν περιβάλλον με αμφισβήτηση όμως της κυρίαρχης λογικής περί συνεχούς λιτότητας και πολιτικών που οδηγούν στην διαρκή ύφεση;
Η πρόταση της Δημοκρατικής Αριστεράς για δημοσιονομική προσαρμογή με την οικονομία ζωντανή και την κοινωνία όρθια μήπως είναι άλλη μια πρόταση που κοροϊδεύει το λαό;
Μπορούμε αλήθεια παρόλο που διαφωνούμε πλήρως με τα μνημόνια να τα αποδεχθούμε ως συμβάσεις που δεσμεύουν τη χώρα και ταυτόχρονα να επαναδιαπραγματευτούμε όρους, χρονοδιαγράμματα, και ρυθμίσεις;
Η ΔΗΜΑΡ πιστεύει ότι η καταγγελία των συμβάσεων θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε άτακτη χρεωκοπία και ότι αυτό συνεπάγεται για τη χώρα. Διαφωνεί όμως με το μνημόνιο και δηλώνει ότι αποτελεί ένα δρόμο για την διάλυση της οικονομίας, της κοινωνίας και της χώρας γιατί οι πολιτικές που προκρίνει είναι υφεσιακές και καταστροφικές. Τι προτείνει λοιπόν;
Τροποποιήσεις, αλλαγές και επαναδιαπραγμάτευση αξιοποιώντας συμμαχίες, αλλαγές στους πολιτικούς συσχετισμούς της Ευρώπης αλλά και ταυτόχρονα μείωση δαπανών, μείωση του κράτους, αυξημένα έσοδα από την πάταξη της διαφθοράς, της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της εισφοροδιαφυγής, διεύρυνση της φορολογικής βάσης, φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και της εκκλησίας, μείωση των εξοπλιστικών δαπανών, αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης κ.λ.π.
Καλά αυτά τα λένε όλοι και κυρίως ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος αλλά και άλλοι.
Τα λένε αλλά είχαν την ευκαιρία χρόνια τώρα να τα κάνουν και κάνανε ακριβώς τα αντίθετα. Δεν είναι αξιόπιστοι και είναι βουτηγμένοι σε σκάνδαλα και διαφθορά.
Και είναι αυτή αριστερή πολιτική;
Αριστερό τι είναι, είναι σήμερα πια μεγάλο θέμα. Αριστερό είναι ότι σπρώχνει την κοινωνία μπροστά, ότι λαμβάνει υπόψη του την κοινωνία, ότι ανοίγει δρόμους προς βελτίωση των εργασιακών δικαιωμάτων, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της ισότητας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.

Εκείνο που πρέπει να μας ενδιαφέρει πρωτίστως είναι αν συμβάλλουμε στην διεύρυνση των δικαιωμάτων και της ελευθερίας, στη διεύρυνση της δημοκρατίας και της κοινωνικής αλληλεγγύης.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να αποτελέσει το παράδειγμα μιας ένωσης όπου θριαμβεύει η κοινοτική αλληλεγγύη ή το παράδειγμα μιας ένωσης που διαλύεται κάτω από εθνικά και ιδιωτικά συμφέροντα.

Απέναντι στον αδυσώπητο ανταγωνισμό της παγκοσμιοποίησης η ΔΗΜΑΡ προτείνει την συνειδητή συνεργασία της Ευρώπης με στόχο τον έλεγχο των αγορών και την ανάπτυξη ενός μοντέλου που σέβεται τα δικαιώματα των πολιτών και τα διευρύνει συνεχώς.
Μπορεί αυτή η πρόταση να υλοποιηθεί; Απάντηση σίγουρη δεν μπορώ να σας δώσω αλλά σε σχέση με  άλλες προτάσεις μου φαίνεται η πιο ρεαλιστική.
Ψηφίζω λοιπόν ΔΗΜΑΡ γιατί δεν θέλω μόνο να τιμωρήσω αλλά και να ανοίξω δρόμους για μεταρρυθμίσεις και γιατί δεν βλέπω μόνο την κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς.