Σιωπή και πένθος για έναν κόσμο που ξόφλησε!

Σιωπή και πένθος για έναν κόσμο που ξόφλησε!

© enfo.gr / Ιάσονας Κάντας

Η σημερινή αντίδραση του κόσμου ήταν μεγαλειώδης και εκκωφαντική! Αυτό πρέπει να μείνει και να αναδειχτεί… Απόψε όμως, τα δάκρυα είναι αυτά που μας αρμόζουν. Δάκρυα για τρεις νεκρούς σε ένα κτίριο της Marfin, δάκρυα για μια χαμένη γενιά, δάκρυα για μια κοινωνία που κατασπαράσσει τον εαυτό της. Δάκρυα γιατί το "εμείς", ακόμη και τώρα, κατανικήθηκε από ένστικτα, απωθημένα, ιδεοληψίες και τον ίδιο τον θάνατο. Ας σκάσουμε επιτέλους! Ας πατήσουμε μια παύση στο παραλήρημά μας. Αν η ανθρώπινη ζωή έγινε ξαφνικά τόσο αναλώσιμη, τότε για ποιο λόγο να παλέψει κανείς; Τι του έχει απομείνει; Βαρέθηκα τις πλευρές και τις ιδεολογίες. Σιχάθηκα αυτούς (εμάς) που βάλαμε τη λέξη άνθρωπος κάτω από την οικονομία, την ταξική πάλη, τη διεθνή εικόνα της χώρας, την αναρχία και όλων των ειδών τις βαρύγδουπες λέξεις, έννοιες και ιδέες… Στα τσακίδια οι ιδέες μας!

Αν τα κέρδη μιας τράπεζας, είτε λέγεται Marfin είτε αλλιώς, είναι υπεράνω των ανθρώπων που εξαναγκάζονται να δουλέψουν σε κτίρια κλειδαμπαρωμένα χωρίς εξόδους κινδύνου, ούτε από αυτά ούτε από την πραγματικότητα… Αν μια κυβέρνηση ωθεί στην απελπισία και μετά εστιάζει στη δήθεν θλίψη της για τους νεκρούς… Αν μια παρέα ανεγκέφαλων ανθρωποειδών (ανεξαρτήτως πλευράς) βάζει φωτιά σε κτίριο γεμάτο από κόσμο… Αν η πρώτη αντίδραση των «αριστερών» είναι η λέξη προβοκάτσια και των «δεξιών» η θλίψη για το πλήγμα της διεθνούς μας εικόνας και του τουρισμού… Αν εκατοντάδες άνθρωποι που εκείνη τη στιγμή ήταν στη Σταδίου για μια καλύτερη ζωή, αψήφησαν την πιθανότητα να χαθεί η ίδια η Ζωή και άφησαν ανεξέλεγκτα κάποια ζώα… Αν η αυτοκρατορία των ΜΜΕ νοιάζεται μόνο για τους κουκουλοφόρους και τις αρνητικές ταξιδιωτικές οδηγίες… Αν εγώ, αντί να πενθώ για τον εαυτό μου και την κοινωνία που ξόφλησε, κάθομαι και γράφω για να πληρώσω τον ναρκισσισμό μου…

Τότε να πάει στον διάολο ο κόσμος που φτιάξαμε! Αν ψάξουμε τον αδιόρατο κύκλο που οδήγησε στον θάνατο αυτών των ανθρώπων στη Marfin, θα διαπιστώσουμε ότι μέσα σε αυτόν – είτε εγγύτερα είτε μακρύτερα από το κέντρο του – βρισκόμαστε όλοι! Ας σκάσουμε επιτέλους έστω για μια στιγμή! Ας δούμε τις αξίες μας που ξόφλησαν κι ας χτίσουμε καινούριες. Καινούριες όμως, χωρίς ούτε ένα τούβλο απ’ τα παλιά.

ΥΓ: Οι εποχές που μπορούσες απλά να απέχεις και να παρατηρείς την πραγματικότητα να σε προσπερνά, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Η πολυτέλεια της ουδετερότητας παρήλθε. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το «εγώ» και την ευθύνη του. Πρέπει να πάρουμε θέση, και η δική μου θέση, τουλάχιστον για απόψε, είναι στο πένθος για τρεις νεκρούς μιας κοινωνίας πεθαμένης.

ΥΓ2: Υπάρχουν χιλιάδες όψεις της πραγματικότητας που μπορεί κανείς να αγγίξει. Οι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που βρέθηκαν σήμερα στο δρόμο, οι εγκληματίες – επιχειρηματίες που εξανάγκασαν τους υπαλλήλους τους να δουλέψουν παρά τον κίνδυνο, η τρομοκρατία της αστυνομίας και οι γνωστοί «κρατικοί κουκουλοφόροι» είναι μερικές μόνο από αυτές. Απλά, αφήστε με απόψε να διατηρήσω το δικαίωμά μου στο πένθος για εκείνους τους ανθρώπους που έβλεπα να καίγονται και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα…