Ναρκωμένη πολιτεία
H νεολαία της Δημοκρατικής Αριστεράς παρατηρώντας με ανησυχία και ευαισθησία το πρόβλημα των ναρκωτικών να διογκώνεται ενώ η πολιτεία παρακολουθεί βραδυκίνητη και σχεδόν αμέτοχη, συμμετείχε στο αντιαπαγορευτικό φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα στις αρχές Μαΐου. Στο πλαίσιο του φεστιβάλ διοργανώθηκε συζήτηση με συμμετοχή πολιτικών και κοινωνικών φορέων (σύλλογοι απεξαρτημένων, εκπρόσωποι και εργαζόμενοι κέντρων απεξάρτησης /ενημέρωσης, εκπρόσωποι συλλογικοτήτων, πρωτοβουλιών και κομμάτων και άλλοι). Σας μεταφέρω με όσο πιο ακριβή τρόπο μπορώ, τα λεγόμενα μου σε αυτή τη συζήτηση.
«Για να αναδείξουμε το μέγεθος του προβλήματος της αντιμετώπισης των ναρκωτικών στην κοινωνία μας και την ανεπάρκεια που δείχνει η πολιτεία σε αυτόν το τομέα θα σταθώ στα λεγόμενα της κ. Μαλίωρη (πρόεδρος του ΟΚΑΝΑ). Οι λίστες αναμονής για την εξυπηρέτηση των χρηστών που ζητάνε τη βοήθεια του ΟΚΑΝΑ είναι 7 χρόνια. Ύστερα από 7 χρόνια και όταν έχει έρθει η σειρά τους ένα ποσοστό 9% έχουν πεθάνει, 8% βρίσκονται στη φυλακή και μόλις 22% αναμένεται να ενταχθούν στο πρόγραμμα . Ένα 10% (αν θυμάμαι καλά) είχε απεξαρτηθεί, ενώ οι υπόλοιποι είτε δεν βρέθηκαν (αλλαγή στοιχείων επικοινωνίας) είτε δεν ήθελαν να μετάσχουν πια στο πρόγραμμα.
Με αυτά τα νούμερα, για μας το πρόβλημα των ναρκωτικών είναι ξεκάθαρα ένα ταξικό πρόβλημα, υπό την έννοια ότι εάν είσαι πλούσιος πηγαίνεις σε μία ιδιωτική κλινική απεξάρτησης και ζεις, εάν είσαι φτωχός περιμένεις 7 χρόνια και εντωμεταξύ στην καλύτερη περίπτωση έχεις κολλήσει hiv, στην χειρότερη πεθαίνεις. Εναντιωνόμαστε σε αυτή την κατ’ουσία ιδιωτικοποίηση της διαδικασίας απεξάρτησης και ζητάμε από την πολιτεία να ενισχύσει άμεσα και ουσιαστικά τα δημόσια και δωρεάν κέντρα απεξάρτησης.
Αντιμετωπίζουμε τον κάθε χρήστη ως ξεχωριστή περίπτωση και δεν πιστεύουμε ότι υπάρχει μια ενδεδειγμένη θεραπεία για όλους. Η θεραπεία πρέπει να βασίζεται στα ιδιαίτερα ατομικά χαρακτηριστικά και ψυχοσύνθεση του χρήστη και για αυτό ζητάμε την ύπαρξη και ενίσχυση τόσο στεγνών όσο και προγραμμάτων υποκατάστατων, δηλαδήζητάμε τον πλουραλισμό των προγραμμάτων απεξάρτησης και την παροχή δυνατότητας στο χρήστη να διαλέξει το πρόγραμμα που του ταιριάζει.
Είναι επιτακτική η ανάγκη να απομακρύνεις το χρήστη από τον έμπορο. Ο χρήστης πρέπει να αντιμετωπίζεται ως άρρωστος και όχι ως εγκληματίας. Πρέπει να στέλνεται σε κέντρο απεξάρτησης και όχι στην φυλακή ,ούτε και πίσω στο δρόμο.
Σε περιπτώσεις όπου οι διαδικασίες απεξάρτησης έχουν αποτύχει επανειλημμένα ζητάμε να υπάρχει η δυνατότητα ο χρήστης να παίρνει ηρωίνη από ένα νοσοκομείο ή κάποιο αντίστοιχο ελεγχόμενο χώρο. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος που είναι 20-25 χρόνια χρήστης ηρωίνης, έχει μπει και έχει βγει από προγράμματα απεξάρτησης , έχει μπει και έχει βγει από τη φυλακή, δηλαδή έχει περάσει όλη του την ενήλικη ζωή ως χρήστης, δυστυχώς πρέπει να δεχτούμε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί. Η μόνη λύση για αυτή την περίπτωση είναι να τον καταστήσεις όσο το δυνατόν πιο κοινωνικά λειτουργικό, μην αναγκάζοντας τον να κλέψει ή να γίνει βαποράκι για να εξασφαλίσει τη δόση του και κρατώντας τον μακριά από αρρώστιες (hiv/ ηπατίτιδα κλπ ) και νοθευμένες θανατηφόρες δόσεις.
Ο νόμος περί ναρκωτικών πρέπει να γίνει εντελώς συγκεκριμένος σε επίπεδο όχι γραμμαρίου αλλά σε επίπεδο mg προκείμενου να μην έχουμε διαφορετικές δικαστικές αποφάσεις ανάλογα με την ερμηνεία του γράμματος του νόμου που δίνει ο κάθε δικαστής. Γιατί, κακά τα ψέματα, και η φυλακή είναι ταξικό φαινόμενο. Εάν έχεις λεφτά με ένα καλό δικηγόρο μπορεί να σε πιάσουν με 10γρ κοκαΐνη/ηρωίνη και να γλιτώσεις, ενώ αντιθέτως εάν δεν διαθέτεις χρήματα μπορεί να μπεις φυλακή για 3 γραμμάρια κάνναβης.
Για μας υπάρχει διαχωρισμός μεταξύ κάνναβης και των υπολοίπων ναρκωτικών και θεωρούμε ότι αφενός η παρανομία και αφετέρου ο μύθος που συνοδεύει την κάνναβη, είναι οι αιτίες που παιδιά στην εφηβεία και μετεφηβεία γοητευμένα από την αίσθηση παραβατικότητας άλλα και από το μύθο που κυριαρχεί της ενημέρωσης, δοκιμάζουν κάνναβη και έρχονται έτσι σε επαφή με τους έμπορους ναρκωτικών, τη ναρκοκουλτούρα, τη κουλτούρα του δρόμου και ότι αυτό συνεπάγεται.
Είμαστε κάθετα ενάντια στη ναρκοκουλτούρα και θεωρούμε την σωστή ενημέρωση(στα σχολεία, στο δρόμο, στο στρατό, στην οικογένεια) μόνη απάντηση στην αντιμετώπιση της. Είναι απαράδεκτη η αντίληψη ότι π.χ. αν σου αρέσει η reggae πρέπει να πίνεις χόρτο ή αν σου αρέσει η techno πρέπει να παίρνεις ecstasy. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι θα έπρεπε να μας προβληματίζει το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή στο συγκεκριμένο φεστιβάλ συζητάμε και παρακολουθούμε αυτή την ομολογουμένως ενδιαφέρουσα κουβέντα 200-300 άνθρωποι ενώ ακριβώς από έξω βρίσκονται 10.000 που δεν δείχνουν ενδιαφέρον να ακούσουν 4-5 ανθρώπους που μπορεί και να γνωρίζουν κάποια πράγματα παραπάνω.
Και πάλι όσον αφορά στη κάνναβη να πούμε ότι η κοινωνική χρήση είναι αποδεκτή, η κατάχρηση όμως όχι, και πρέπει να αντιμετωπίζεται όπως και στη περίπτωση του αλκοόλ με αρωγή της πολιτείας σε αυτούς που τη χρειάζονται.
Κλείνοντας θέλω να αναφερθώ και στην ανάγκη ενίσχυσης των προγραμμάτων επανένταξης απεξαρτημένων ατόμων. Η πολιτεία πρέπει να σταθεί αρωγός και στους απεξαρτημένους, εξασφαλίζοντας τους απασχόληση στο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα αφού η συνήθης περίπτωση για έναν πρώην χρήστη είναι να μένει για κάποιο χρόνο καθαρός, στη συνέχεια όμως να έρχεται αντιμέτωπος με τον κοινωνικό ρατσισμό/αποκλεισμό και μη βλέποντας προοπτική, απογοητευμένος να καταλήγει πάλι στην προηγούμενη κατάσταση. Ευχαριστώ για το χρόνο σας. »
Ο Αλέξης Παλαμίδης είναι μέλος της νεολαίας και της κ.ε. της δημ.αρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου